نه باران می بارد و
نه تو برمی گردی
چه نگاهِ دلواپسی دارد این عشق
هر روز
از درختان غبار آلود همین خیابانِ خسته
سراغت را می گیرم
همین درختان که دیری است
رد پای عبور تو را از یاد برده اند
کجایی؟
به کجا رفته ای؟
و تا چندمین روزِ این همه سالِ بی باران
باید به جستجوی تو باشم؟
دوباره نگاهم می کنند
همین درختانی خسته
صبور و ساکت
فقط نگاهم می کنند!
به خانه بر می گردم
و باز هم همان لبخند همیشگی
که آن را چون ترانه ای
بر تاقچه خانه ام
به یادگار گذاشته ای
رو به روی پنجره می نشینم
بی آب و بی آفتاب
نه باران می بارد و
نه تو بر می گردی
اما تعجب می کنم
که پس از اینهمه سال بی باران
چرا این گلدان کوچک
که در خانه به یادگار گذاشته ای
گل را فراموش نمی کند؟

نوشته های دیگران ()